DAICO چیست؟
DAICO یک مدل جذب سرمایه‌ی بهبود یافته برای ICOها است که شامل جنبه‌های خاصی از DAO(مدل پایه‌‌ی ارائه شده برای جذب سرمایه از طریق ICO) است.
این ایده توسط ویتالیک بوترین در ژانویه‌ی 2018 با هدف امن‌تر ساختن ICOها جهت جذب سرمایه‌گذاران در فرآیند توسعه‌ی اولیه‌ی یک پروژه؛ پیشنهاد شده است.
این ایده به سرمایه‌گذاران امکان درخواست بازپرداخت مبلغ سرمایه‌گذاری شده را در صورت وجود عدم رضایت از روند پیشرفت پروژه توسط توسعه‌دهندگان آن، فراهم می‌کند.
برای پروژه‌هایی که از مفهوم DAICO استفاده می‌کنند، سطح پاسخگویی توسعه‌دهندگان افزایش یافته و سرمایه‌گذاران نیز با خیال آسوده‌تری که در نهایت پیشرفتی در پروژه خواهند دید یا سرمایه‌ی خود را باز پس خواهند گرفت، این سرمایه‌گذاری را انجام می‌دهند.
سیستم DAICO چگونه کار می‌کند؟
DIACO به عنوان یک قرارداد هوشمند مشارکتی عمل می‌کند.
قرارداد DAICO مکانیزمی را در اختیار مشارکت‌کنندگان قرار می‌دهد که بتوانند از طریق اکسچنج برای توکن‌های مشخصی در شبکه، پول ارسال کنند. وقتی که دوره‌ی زمانی پیش‌فروش یا عرضه‌ی اولیه به اتمام می‌رسد، قرارداد اجازه‌ی ارسال مبالغ بیشتر را نمی‌دهد، به عنوان مثال فروش توکن در حالت عادی
پس از پایان مهلت مشارکت در پروژه، تنها یک متغیر باقی می‌ماند که قدرت اجرایی دارد و متغیر tap یا ضربه نامیده می‌شود. این متغیر را می‌توان در قرارداد برای از پیش تعیین کردن مقداری از توکن (در هر ثانیه) که توسعه‌دهندگان می‌توانند از سرمایه‌های جذب شده برداشت نمایند، برنامه ریزی کرد.
در حال کلی، مقدار این متغیر صفر است و اجازه‌ی برداشت وجود ندارد، اما مشارکت کنندگان می‌توانند بر روی تصمیم‌ها رای داده و مقدار این متغیر را افزایش دهند.
چه ویژگی‌ها یا المان‌هایی از DAO در DAICO وجود دارند؟
سه المان اصلی از DAO گرفته شده‌اند.
اول، اعتماد کامل بر روی تیم متمرکز معطوف نشده است و تصمیم‌ها از همان ابتدا توسط یک سیستم رای‌گیری دموکراتیک، گرفته می‌شوند.
دوم، سرمایه بصورت یکجا پرداخت نمی‌شود، بلکه مکانیزمی برای برداشت سرمایه به مرور، در نظر گرفته شده است.
و در نهایت، فرصتی برای بازپس‌گیری سرمایه‌ی قرار داده شده در پروژه وجود دارد. این تصمیم براساس خردجمعی است. به عنوان مثال، مشارکت‌کنندگان می‌توانند برای بازپس‌گیری سرمایه‌ی باقی مانده از پروژه‌ای که تیم آن موفق به اجرایی کردنش نشده‌اند، رای‌گیری نمایند.
تفاوت اصلی DAICO با ICO چیست؟
تفاوت اصلی در دسترسی به سرمایه‌ها است.
در ICO، به محض اینکه فروش توکن به اتمام برسد، توسعه‌دهندگان به کل سرمایه‌ی جذب شده دسترسی دارند. توسعه‌دهندگان باید پیش‌بینی یا محاسبه کنند که چه مقدار از سرمایه برای تولید یک محصول که حداقل ویژگی‌های لازم را برای مقبولیت دارد، مورد نیاز و ضروری است و وقتی که این مقدار تامین شده و آن را برداشت کردند که the soft tap نامیده می‌شود، آن‌ها شروع به کار برای تولید محصول و خرج سرمایه برای آن‌چه که ضروری بوده است، می‌کنند. اگر آن‌ها به این مقدار مورد نیاز و ضروری یا همان soft cap نرسند و سرمایه‌ی مورد نیاز و ضروری تامین نشود، باید مبالغ جمع‌آوری شده را به صاحبان برگردانند. اما اگر سرمایه‌ی لازم جذب شود، دیگر هیچ تضمین و تعهد واقعی برای ادامه‌ی کار وجود ندارد.
در سیستم DAICO، مشارکت‌کنندگان می‌توانند بر روی موارد مشخص(در فاز توسعه) رای بدهند که آیا the tap یا میزان سرمایه‌ی قابل برداشت را افزایش دهند یا مابقی سرمایه‌های موجود را پس بگیرند(فسخ یک طرفه‌ی قرارداد).
DAICO در مقایسه با ICO چه مزایایی دارد؟
این مدل بهینه، کنترل بیشتری را در اختیار مشارکت‌کنندگان یا همان سرمایه‌گذاران قرار می‌دهد.
مشارکت‌کنندگان در مرحله‌ی توسعه‌ی فرصت بیشتری برای حضور و تاثیرگذاری در پروژه دارند. اگر از نحوه‌ی پیشرفت پروژه راضی نباشند می‌توانند درخواست برداشت و بازپس‌گیری سرمایه کنند.
این روش به طور کامل ریسک این موضوع را که توسعه‌دهندگان ICOهای کلاهبرداری پس از فروش کامل توکن، بدون اینکه محصولی تولید کنند، سرمایه‌ی جذب شده را برداشت کرده و ناپدید می‌شوند، از بین میبرد.
از آن‌جایی که مقدار سرمایه‌ی قابل برداشت از سرمایه‌های جذب شده، محدود شده و بطور شدید کنترل می‌شود، امکان حمله‌ی 51 درصدی را کاهش می‌دهد. حتی اگر چنین حمله‌ای اتفاق بیافتد، عواقب آن به اندازه‌ی همان میزانی است که توسط سرمایه‌گذاران به توسعه‌دهندگان در هر نقطه اجازه‌ی برداشت داده شده است.
در مدل ICO زمانی که تیمی ده‌ها میلیون دلار سرمایه جذب می‌کند، با ضعف نزول انگیزه برای عملیاتی کردن پروژه مواجه می‌شود یا حداقل فعالیت تیم به طور چشمگیری کاهش پیدا می‌کند. در مدل DAICO، انگیزه‌ی تیم برای اجرایی کردن پروژه، به عنوان مثال، تولید محصول برای همیشه حفظ خواهد شد.
برخی از چالش‌های مدل DAICO چه می‌توانند باشند؟
همیشه همراه با هر ایده‌ی جدیدی، چالش‌هایی نیز وجود دارند که باید ساخته و پرداخته شوند.
اگر توسعه‌دهندگان حجم بزرگی از توکن‌های توزیع‌شده را در اختیار داشته باشند، به طور بالقوه فقط با تحت تاثیر قراردادن بخش کمی از سرمایه‌گذاران، می‌توانند سرمایه‌ی بیشتری را از قرارداد هوشمند آزاد ساخته و برداشت نمایند.
تحصیلات مشارکت‌کنندگان نیز بسیار مهم است. لازم است که سرمایه‌گذاران متوجه شوند که چرا قیمت یک توکن خاص افزایش یا کاهش می‌یابد تا تصمیم درستی را در خصوص رای‌گیری‌هایی که برای افزایش مقدار the tap یا بازپس‌گیری سرمایه انجام می‌شود، بگیرند. بهترین تصمیم، تصمیمی است که بر مبنای حقایق مرتبط با پروژه است و نه احساساتی که براساس قیمت یک توکن خاص شکل می‌گیرند.
در نهایت، ممکن است سرمایه‌گذاران با اعتماد کامل به مفهوم DAICO و تصمیم بگیرند که حضور مداوم آن‌ها چندان ضروری نیست، در نتیجه با عدم حضور در رای‌گیری‌ها و تصمیم‌ها، حضور اکثریت را در یک پروژه کم کنند و باعث ضعیف شدن مکانیزم عملکردی مدل DAICO شوند.
برخی از ویژگی‌های اصلی DAICO چه چیزهایی هستند؟
گفتن چنین موردی با توجه به اینکه این مفهوم تا به حال مورد استفاده قرار نگرفته، بسیار سخت است.
با این حال، برای پاسخ به این سوال، نگاهی به اولین پروژه‌ای که قصد استفاده از مدل DAICO را دارد، بسیار کمک خواهد کرد.
برای مثال Abyss، یک پلتفرم توزیع دیجیتال نسل بعدی بر مبنای اکوسیستم پاداش کریپتو است که برنامه‌ریزی کرده این کار را با استفاده از این قابلیت‌های DAICO انجام دهد:
- ثبت درخواست برای رای‌گیری در مورد افزایش مقدار tap تنها توسط توسعه‌دهندگان قابل انجام است.
- محدودیتی بر حسب درصد برای افزایش tap در یک زمان(یک مرتبه) برای پیش‌گیری از سوء استفاده وجود دارد.
- تعداد افزایش‌های tap محدود است(امکان درخواست افزایش بیشتر از یکبار در هر 2 هفته وجود ندارد).
- فقط می‌توان از توکن‌های سرمایه‌گذاران و نه توکن‌های در اختیار توسعه‌دهندگان، برای رای‌گیری استفاده کرد
- مشارکت‌کنندگان قبل از شروع یک نظرسنجی به خوبی مطلع خواهند شد.
- وقتی که مشارکت‌کنندگان تصمیم به لغو پروژه بگیرند، قرارداد هوشمند به برداشت تغییر پیدا می‌کند و پول آن‌ها پس داده می‌شود و در همان زمان توکن‌هایی که در اختیار توسعه‌دهندگان بودند نیز از بین برده می‌شوند.
