وقتی به یک سیستم بلاکچین نگاه می‌کنیم، تفاوت زیادی با سیستم‌هایی که قبلا با آنها برخورد داشته‌ایم ندارد، مثلا ویکی پدیا.
در یک بلاکچین افراد زیادی می‌توانند ورودی‌های زیادی از رکورد‌های اطلاعاتی را بنویسند و اجتماعی از افراد می‌توانند تعیین کنند که این رکورد‌ها چگونه اصلاح و به روزرسانی شود. همچنین در ویکی پدیا، ورودی‌ها به وسیله یک نویسنده تولید نمی‌شود و بیش از یک نفر در این پروسه دخیل هستند.
اگر کمی سطحی‌تر صحبت کنیم، تفاوت‌هایی که بلاکچین را متمایز می‌کند شفاف‌تر خواهد شد. در حالی که هر دو(بلاکچین و ویکی پدیا) بر روی شبکه گسترده یا اینترنت کار می‌کنند، ویکی پدیا در شبکه جهانی وب و در مدل کلاینت-سرور فعالیت می‌کند.
کاربری (کلاینتی) با اجازه دسترسی که به حسابش داده شده است قادر خواهد بود تا تغییراتی را در ورودی‌های ویکی‌پدیا که در یک سرور مرکزی قرار دارد اعمال کند.
هرگاه یک کاربر به صفحه‌ی ویکی‌پدیا دسترسی پیدا کند، یک نسخه آپدیت شده از نسخه مرجع یک ورودی ویکی‌پدیا در اختیارش قرار خواهد گرفت. نظارت بر پایگاه داده بر عهده مدیرهای ویکی‌پدیا خواهد بود که وظیفه تعیین دسترسی و اجازه عملیات مختلف را دارند و به وسیله مرجع خاصی نگه‌داری و بررسی می‌شود.
سیستم اصلی کار ویکی‌پدیا شبیه به پایگاه‌های داده‌ی دولت ها ، بانک‌ها و بیمه‌ها است که مرکزیت دارد و حفاظت شده است. کنترل پایگاه‌های داده، مدیریت آپدیت‌ها و دسترسی‌ها و همچنین حفاظت در برابر تهدیدات سایبری بر عهده دارندگان این سرور‌های مرکزی است.
در مقابل پایگاه‌های داده همگانی که به وسیله تکنولوژی بلاکچین ساخته شده است از نظر بنیادی و طرز کار تفاوت هایی دارد و این باعث متمایز شدن این شبکه از پایگاه‌های داده مرکزی می‌شود.
“کپی اصلی اطلاعات” در ویکی‌پدیا ویرایش می‌شود و در نتیجه همه‌ی کاربران نسخه جدید را مشاهده می‌کنند.
ولی در قالب بلاکچین، هر “Node” در شبکه به یک جمع بندی می‌رسند و هر یک به صورت مجزا یک رکورد را آپدیت می‌کنند. و رکوردی که بیشترین محبوبیت را بین کاربران داشته باشد به صورت بالفعل با رکورد اصلی(پر طرفدار) قبلی جایگزین می‌شود.
تراکنش ها نقش مخابره‌ها را دارند، و هر “Node” برای خودش نسخه آپدیت شده‌ای از وقایع اتفاق افتاده در شبکه را می سازد.
این مشخصه‌ای است که تکنولوژی بلاکچین را خیلی کاربردی می‌کند. این تکنولوژی یک ابداء است که نیاز به ارگان یا مرجعی خاص را برای اعتماد سازی و ثبت و پیوند دهی اطلاعات را رفع می‌سازد.
ولی، بلاکچین با تمام شایستگی‌ها و خصوصیات جدیدی که دارد، یک تکنولوژی جدید نیست.
در واقع ترکیبی از تکنولوژی هایی است که قبلا جوابگوی نیاز مردم بودند ولی به شکل جدیدی اعمال شده‌اند.
بلاکچین ترکیب خاصی از اینترنت، رمزنویسی کلید اختصاصی، و یک پروتکل قانونگذار و کنترل کننده است که ایده ساتوشی ناکاموتو را تا این حد جذاب و قابل اجرا کرده است.
در نتیجه سیستمی خواهیم داشت که بدون نیاز به شخص ثالث و مستقل کار خواهد کرد. عمل تامین امنیت روابط دیجیتال به عهده سیستم ساده، زیبا و توانمند شبکه‌ی بلاکچین گذاشته شده است.
معنی اعتماد دیجیتال
اعتماد قضاوت کردن بر اساس ریسک موجود بین دو طرف است و در دنیای دیجیتال اعتماد سازی معمولا به “ثابت کردن هویت” و “ثابت کردن اجازه دسترسی” شناخته می‌شود.
اگر بخواهیم ساده‌تر توضیح بدهیم، ما می‌خواهیم بدانیم، “آیا شما کسی که می‌گویید هستید یا نه؟” و “آیا شما قادر به انجام کاری که ادعا می‌کنید در شبکه را دارید؟”
در تکنولوژی بلاکچین، رمزنویسی کلید اختصاصی به عنوان ابزار قدرتمند برای بر آورده کردن نیاز‌هایی از جمله تصدیق مالکیت شناخته می‌شود. داشتن یک کلید اختصاصی باعث عدم لزوم برای به اشتراک گذاری اطلاعات شخصی فرد برای انجام معاملات و در نتیجه در امان ماندن این اطلاعات از دست هکر ها می‌شود. تصدیق موارد به تنهایی کافی نیست. اجازه کار، داشتن پول کافی، و مخابره کردن تراکنش درست و مورد تایید و . . . همه نیاز به یک شبکه توزیع شده وهمتا به همتا برای شروع دارد. شبکه توزیع شده ریسک خرابی‌هایی که در شبکه مرکزی وجود دارد را برطرف می‌کند.
این شبکه باید به ثبت رکورد ها و امنیت اختصاص یابد. صدور اجازه تراکنش‌ها نتیجه کل شبکه‌ای است که قوانین از پیش طراحی شده (پروتکل بلاکچین) را اجرا می‌کند. احراز هویت و اجازه‌های دسترسی ای که به این وسیله انجام می‌شود باعث از بین رفتن پروسه‌ها و ابزار‌های گران قیمت و زمان بر و در عوض بر پایه اعتماد به شبکه انجام می‌شود. پیشتازان در صنایع مختلف در سراسر جهان توجه‌شان به دستاورد های استفاده از این تکنولوژی جذب شده است. از تکنولوژی بلاکچین معمولا به عنوان ستون فقرا ت لایه‌ی تراکنش‌های اینترنت و “بنیاد ارزش اینترنتی” یاد می‌شود.
در واقع، ایده رمز گزاری کلید‌های شخصی و دفتر‌کل همگانی می‌تواند به کاربران انگیزه دهد تا عملیات‌های روابط دیجیتال از جمله ارسال ارز دیجیتال به دیگر افراد را مرسوم‌تر و امن‌تر کنند. بسیاری از افراد در دولت‌ها، شرکت‌های IT و بانک‌ها در تلاش هستند تا برای خود این لایه از تراکنش‌ها را به وجود آورند تا در آینده بتوانند از آن استفاده کنند.
این ایده می‌تواند در همه سیستم‌های ثبتی که نیاز به اعتماد دارد اجرا شود.
